Sportclub Irene in de Media
Dagblad de Limburger maandag 2 december 2024
Vrijwel iedere amateurvoetbalclub heeft wel een prijzenkast. Bij de huidige derdeklasser Sportclub Irene is die verzameling, ondanks een roemrijk verleden, gering. „Bij de verhuizing is veel weggedaan.”
Sportclub Irene, in 1949 ontstaan uit een fusie van VV Tegelen, Tegelse Herten en RKVV Steyl, kent een rijke geschiedenis. Zo speelde het van 1959 tot en met 1978 in totaal achttien jaar in de eerste klasse, destijds het hoogste amateurniveau in Nederland. Bestuurs- en erelid Wim Daemen (63), door Irene-voorzitter Tom Orval gekscherend omschreven als ‘onze wandelende encyclopedie’, weet er, bijgestaan door enkele collega-bestuursleden, van alles over op te rakelen. „Dat is onze grootste succesperiode geweest”, vertelt hij op sportpark De Bakenbos, wat sinds 2005 het onderkomen is van de Tegelse voetbalvereniging. „We speelden toen bij de watertoren in Tegelen. Bij thuisduels kwamen gemiddeld zo’n twaalf- tot vijftienhonderd mensen kijken; alleen al voor ex-prof Harrie Heijnen kwamen er zo’n driehonderd. Daarnaast voetbalden ook ras-Tegelenaar Pierre Vossen en oud-VVV’ers Herman Teeuwen en John Taihuttu in die tijd voor Irene.”
Contrast
Het is een groot contrast met vandaag de dag, waarin de club onderaan de derde klasse bungelt en er op zondagmiddag nog slechts een handjevol mensen langs de lijn staat. „Dat er nog maar zo weinig toeschouwers op komen dagen is zeker jammer, maar dat past binnen het huidige tijdsbeeld”, stelt Daemen. „Sportief gezien zijn we behoorlijk afgezakt en dat doet pijn, maar we doen er uiteraard alles aan om het tij te keren.”
Weinig trofeeën overgebleven
Iets anders wat ‘encyclopedie’ Daemen betreurt, is het feit dat er nog maar weinig trofeeën uit het roemrijke verleden zijn overgebleven. „Bij de verhuizing naar ons huidige, moderne clubgebouw is vanwege ruimtegebrek veel weggedaan. Gelukkig is er nog wel wat overgebleven en is er ook nog veel fotomateriaal uit die fantastische tijd”, besluit hij met een nostalgische glimlach.
Door: Sven Poels