Interview Lynn Wilms: Vaste waarde in de schaduw van de sterren

Sportclub Irene in de Media

Dagblad de Limburger 2 januari 2023

Ze debuteerde op haar achttiende bij de Oranje Leeuwinnen. Hoewel dat ondertussen alweer vier jaar geleden is en Lynn Wilms (22) uit Tegelen bij vrijwel iedere interland in de basis staat, voetbalt ze nog altijd in schaduw van sterren als Lieke Martens en Vivianne Miedema. „Dat ik minder gezien word, prikkelt me alleen maar om nog harder te gaan.

Speciaal voor de feestdagen is Lynn Wilms een paar dagen terug bij haar ouders. Ze komt binnen gesloft op pantoffels met rendieropdruk.Beige trainingspak, haar lange haren in een staart. Het is een zeldzaam bezoek aan Tegelen, nu Wilms in Duitsland woont. Ze speelt er bij VfL Wolfsburg in de Duitse Bundesliga voor vrouwen. Ook provinciegenoot en mede-Leeuwin Dominique Janssen uit Horst („Ik zie haar als een grote zus”) voetbalt daar, net als Jill Roord met wie ze dikke vriendinnen is. „Buiten het voetbal chil ik met Jill vaak samen.Wat we dan doen? Even een tattootje laten zetten.” Ze stroopt haar mouw omhoog en toont haar arm vol kleine afbeeldingen en woorden.Binnenkort komt er op haar andere arm een grotere tatoeage bij, voor haar vader.

Hij is belangrijk in de voetbalcarrière van zijn dochter. Samen met haar tweelingbroer Rik begint de jonge Lynn Wilms bij Sportclub Irene in het dorp. Rik speelt daar nog steeds, staat in het eerste onder de lat. Lynn blijkt getalenteerd en vertrekt op haar vijftiende naar Eindhoven om te gaan spelen bij het regionale KNVB-elftal. Als ze met dat team een bekerwedstrijd speelt tegen FC Twente, dat ook dan al geldt als een van de beste Nederlandse vrouwenteams, en ze 0-0 spelen, valt Lynn Wilms op. Ze gaat drie dagen proefdraaien en de deal is beklonken: vanaf dat moment speelt ze in Enschede. Haar vader is al die tijd in voetbalzaken haar steun en toeverlaat en dat is tot op de dag van vandaag zo. „Hij is de enige van wie ik iets aanneem. En in mijn jeugd was hij er áltijd. We reden altijd samen, hij luisterde als ik na een slechte wedstrijd op de terugweg moest huilen. Hoe de tatoeage eruit komt te zien, weet ik nog niet. Er zullen elementen uit mijn weg naar de top in zitten. Het zal iets worden van mij aan de hand van mijn vader.”

Zeldzaam
Bij Wolfsburg is Lynn Wilms bezig aan haar tweede seizoen. De club gaat aan kop in de competitie, is nog in de race voor de beker en werd onlangs groepswinnaar in de Champions League. Die laatste wedstrijd was een van de zeldzame keren dat ze niet speelde. Vanwege lichte rugklachten besloot ze aan de trainer te vragen om haar niet op te stellen. „Waarschijnlijk zat er wat kou op de spieren, niks bijzonders. Maar dat ik zelf aangaf dat spelen niet zo’n goed idee zou zijn, is iets dat ik een jaar geleden nooit zou hebben gezegd.”

Dat heeft ze geleerd tijdens een rugblessure die Lynn Wilms bij haar start in Duitsland voor langere tijd aan de kant hield. Even daarvoor had ze tegen beter weten in met forse klachten, wat later bleek een hernia te zijn, met het Nederlands vrouwenteam op de Olympische Spelen gespeeld, maar eenmaal in Wolfsburg moest de stekker eruit, omdat het écht niet meer ging. „Ondanks dat ik zenuwpijn had die uitstraalde naar mijn been kwam ik in actie op de Spelen. Blijkbaar ligt mijn pijngrens hoog. Ik wist ergens wel dat het niet verstandig was, maar ik wilde zó graag meedoen. Als ik een wedstrijd niet kan spelen, is dat voor mij het allerergste wat er is. Een groter kutgevoel bestaat er niet. Als het regende vroeger en mijn ouders me kwamen vertellen dat de wedstrijd werd afgelast was ik zó kwaad en verdrietig. Ik ga altijd tot het gaatje. In alles wat ik doe, op de maximale versnelling. Dus dat ik zelf aangeef dat mijn lichaam tegensputtert, daar ben ik trots op.”

Spotlights
Zo was ze als kind al, zo eentje die nooit stil kan zitten. Ze is gedreven en vastberaden om het maximale eruit te halen. Bijvoorbeeld bij Oranje waar ze alweer vier jaar meedraait. Ook onder de nieuwe bondscoach Andries Jonker lijkt ze een vaste waarde in het team als rechtsback. En dat gebeurt nog altijd een beetje in de schaduw, vindt ze. „Ik debuteerde op mijn achttiende bij Oranje, mijn leeftijdsgenoten deden dat pas later. Speelde op mijn negentiende op de Olympische Spelen. Als verdediger sta je natuurlijk minder in de spotlights dan de aanvallers en dus gaat het vaak over anderen. Ik moet altijd hard werken om in beeld te komen. Dat zit me niet echt dwars, maar ik wil wel graag worden gezien, dus dat gebruik ik om mezelf te triggeren om nóg harder te werken.”

Door Marlous Flier

Deel dit bericht

Meer nieuws

Isaiah en Len zien Sportclub Irene 1 gelijk spelen tegen Spaubeek
Uitnodiging Algemene Ledenvergadering vrijdag 29 november 2024
9 november 2024: speler van de week: Len Bongarts