Sportclub Irene in de Media

Voetbal International 21 augustus 2022

Driess Saddiki (26) zit in zijn appartement op de twaalfde verdieping in Qatar als we hem bellen via FaceTime. ‘Eerst zat ik in een hotel, maar sinds een weekje heb ik mijn eigen plekje’, vertelt de middenvelder. ‘Het kan hier nog veel hoger, maar dit is perfect. Ik heb een mooi uitzicht en hoef ook weer niet al te lang in de lift te zitten.’ De voormalig speler van Willem II liet twee maanden geleden Nederland achter zich en verhuisde naar het Midden-Oosten, waar hij nu voor Umm-Salal speelt.

Saddiki was vroeger nooit het grootste talent op de Limburgse velden. Hij speelde zelfs even in de C6 van zijn amateurclub SC Irene en werd uiteindelijk pas op zijn zeventiende weggeplukt door Fortuna Sittard. De afgelopen vier jaar werd hij een publiekslieveling bij Willem II, aangezien hij iedere wedstrijd de benen onder zijn lijf vandaan liep. Voor iemand voor wie profvoetbal lange tijd een utopie leek, was het bijna onmogelijk om deze financieel aantrekkelijke kans te laten lopen.

Saddiki vertelt over zijn financiële klapper, wedstrijden tegen Santi Cazorla en zijn stiekeme WK-droom met Marokko.

Hoe was het om afscheid te nemen van Willem II?

‘Dat was moeilijk. Ik wist al een tijdje dat ik weg zou gaan, maar had het nog niet met iedereen gedeeld. Ik heb vier jaar bij Willem II gezeten en ben toch wel erg gehecht geraakt aan de club. Ik had een goede band met alle mensen: van de materiaalman tot de trainer. Ik liep ook regelmatig binnen bij de mensen van het kantoor was ook close met de kok, Ilse Driessen. Ze is een prachtpersoon en regelt van alles binnen de club. Ze is een soort tweede moeder voor me geweest en ik kon altijd bij haar terecht. Na de laatste wedstrijd had ik een brok in mijn keel. Enerzijds omdat ik wist dat het mijn laatste wedstrijd voor de club was en anderzijds omdat we degradatie niet hadden ontlopen. De dagen erna vertelde ik het nieuws aan de andere spelers. Daarna daalde het besef pas echt in en volgden er traantjes.’

Hoe kwam de transfer naar Umm-Salal tot stand?

‘Ik werd op een gegeven moment benaderd door zaakwaarnemer Saïd Boutahar, met wie ik nu heel goed bevriend ben. Het klikte goed tussen ons en ik was eigenlijk direct enthousiast over deze kans. In het weekend van de bekerfinale waren we vrij en ben ik even snel op en neer naar Qatar gegaan. Het was spectaculair om daar te zijn, alles was mooi en de mensen waren ontzettend netjes. Ook op de club zagen de faciliteiten er erg goed uit. Op het complex liggen twee velden, er is een mooie buitengym en in de kleedkamer is een ijsbad en een normaal bad. Daarna ging ik in gesprek met de sjeik van de club. Hij had livewedstrijden van me gezien en veel beelden van me bekeken. Het is toen snel rondgekomen, maar ik heb nog even voor mezelf gehouden. Omdat ik echt van Willem II houd en eerst nog alles voor de club wilde geven.’

Hoe ziet jouw leven eruit in Qatar?

‘Ik sta vroeg op en ga vaak even naar de gym. In de middag eet ik wat en doe ik vaak een dutje, waarna we in de avond rond half zeven trainen. Meestal zijn we rond negen uur klaar en dan mogen we doen wat we willen. Mijn voormalig ploeggenoot bij Willem II, Nasser El Khayati, heeft ook in Qatar gespeeld en hij heeft me in contact gebracht met een Nederlandse jongen die hier al vijf jaar woont. Het klikte gelijk en hij laat me hier de mooie plekken zien. De eerste keer spraken we bijvoorbeeld af bij een winkelcentrum, dat er meer uitziet als een paleis. Daar hebben we gezellig een koffietje gedronken. Andere dagen gaan we weer samen zwemmen. Er is hier in Qatar genoeg te doen.’

João Teixeira van Feyenoord ging tegelijkertijd met jou die kant op. Trekken jullie veel met elkaar op?

‘Jazeker, buiten het voetbal om gaan we weleens een hapje eten. Hij woont om de hoek in een appartementencomplex. Het is fijn om een bekende in de buurt te hebben. Ik heb vaker tegen hem gespeeld in zijn Feyenoord-tijd en we hadden al weleens een praatje gemaakt. Gelukkig maak ik altijd snel vrienden en kan ik het hier met iedereen heel erg goed vinden. Jonathan Kodjia, die bij Aston Villa in de Premier League speelde, zit ook in mijn team. Hij zit hier al wat langer en geeft me ook regelmatig tips.’

Wat voor tips?

‘Na een paar trainingen zag hij al dat ik veel loop. Hij gaf aan dat ik goed moet blijven drinken en supplementen moet nemen. Ik moest oppassen met het weer, anders zou ik mezelf overhoop lopen. In Nederland kon ik blijven gaan, maar hier is het soms handiger om af en toe even slim positie te kiezen. Het is tijdens de trainingen vaak nog dertig graden en de luchtvochtigheid is ook heel erg hoog. Gelukkig spelen we onze wedstrijden met airco in de WK-stadions.’

Je komt veel grote namen tegen in Qatar. Hoe was het om tegen voormalig Arsenal-ster Santi Cazorla te spelen?

‘Dat is wel mooi hoor! Ik heb hem altijd op televisie in actie gezien en speelde met hem op FIFA. Zijn eerste aannames waren constant goed en hij is tweebenig, waardoor hij makkelijk kan opendraaien en met beide benen passes kan versturen. Het is een eer om tegen zo’n speler te voetballen, maar op het veld ken ik geen genade. Zelfs niet als Lionel Messi of Cristiano Ronaldo tegenover me zou staan. In het elftal van Cazorla zitten ook Andre Ayew en de Qatarees international Rodrigo Tabata. Het was een moeilijke wedstrijd, want we kwamen al vroeg met tien man te staan, maar we hebben ze uiteindelijk op 1-1 kunnen houden.’

Vraag je zo’n speler als Cazorla om zijn shirt na de wedstrijd?

‘Nee, nu nog niet. Ik wil eerst mijn eigen naam hier wat groter maken, zodat de mensen me hier echt leren kennen. Het is natuurlijk mooi om zo’n shirtje te hebben, maar ik heb geen ontzag voor dat soort jongens. Het is juist mijn opdracht om zulke spelers dwars te bomen, dus tijdens de wedstrijd is het gewoon knokken. Het is misschien een beter teken als ze na de wedstrijd denken: Wat een klootzaak, ik wil hem niet eens een handje schudden. Dus hopelijk willen ze me juist geen shirtje geven.’

In Qatar halen ze vaak sterren om op nummer tien te spelen, dus je zult nog veel toppers als directe tegenstander tegenkomen.

‘James Rodríguez loopt hier ook rond bij Al-Rayyan, dus hij wordt ook mijn directe tegenstander. Ik kijk er echt naar uit om tegen hem en al die andere grote spelers duels uit te vechten.’

Jij werd pas op je zeventiende opgepikt bij de amateurs door Fortuna Sittard. In hoeverre speelt dat een rol bij deze financieel aantrekkelijke transfer?

‘Toen ik van mijn eerste amateurclub de overstap maakte naar SC Irene belandde ik in de C6. Ik had überhaupt nooit meer gedacht dat ik profvoetballer zou worden, tot op mijn zeventiende Fortuna Sittard me wilde hebben. Ik heb er ontzettend hard voor geknokt en weet zelf hoeveel ik ervoor heb gelaten om basisplaatsen bij Fortuna en Willem II te veroveren. Ik denk wel dat ik daarom sneller deze keuze heb gemaakt. Dit is echt een once in a lifetime opportunity.’

Schrok je toch even toen je het bedrag in het contract zag staan?

‘Iedereen weet dat het een financiële vooruitgang is als je hiernaartoe gaat. Dat is allang geen geheim meer. Toen ik het bedrag voor eerst zag, schrok ik wel even, maar daarna kreeg ik al snel een grote glimlach op mijn gezicht. Maar naast het financiële aspect waren er voor mij ook andere redenen om naar Qatar te gaan.’

Zoals?

‘Ik had het er al vaker met vrienden en familie over dat het mooi zou zijn als Qatar ooit voorbij zou komen. Ook omdat ik moslim ben en het een Islamitisch land is. Er zijn hier ontzettend veel moskeeën in de buurt. Het is hier makkelijker om mezelf nog meer in het geloof te verdiepen. Als ik een vraag heb, kan ik dat hier ook aan mijn teamgenoten vragen. Er zijn hier ook veel meer geleerden, waar ik met vragen kan aankloppen. Mijn geloof maakte de keuze om hierheen te gaan nog makkelijker.’

Over drie maanden start het WK in Qatar. Leeft het al een beetje daar?

‘Als ik mensen hier spreek, beginnen ze vrijwel meteen over het WK. Iedereen heeft er heel veel zin in. Ze zijn nog volop bezig om alles nog mooier te maken. Ik denk dat iedereen versteld zal staan van de stadions.’

Er is ook veel kritiek op het toernooi, omdat veel arbeiders onder slechte omstandigheden werken. Wat krijg jij daarvan mee?

‘Ik ben er pas net, dus het is moeilijk om daar iets over te zeggen. Het enige wat ik tot nu toe heb gezien, is dat de bouwvakkers niet in de ochtend werken. Dan is het te warm. Als ik ’s avonds ga trainen en het wat koeler is, zie ik wel mensen aan de gebouwen werken.’

Adil Ramzi gaat waarschijnlijk als assistent-trainer van Marokko mee naar het WK. Opent dat ook deuren voor jou?

‘Dat hoop ik wel natuurlijk. Ik ga honderd procent mijn best doen on mezelf in de kijker te spelen. Twee jaar geleden was ik wel een keer opgeroepen voor twee vriendschappelijke wedstrijden. Ik trainde met jongens als Hakim Ziyech, Noussair Mazraoui, Sofyan Amrabat en Achraf Hakimi. Het was een geweldige ervaring, maar helaas raakte ik na de derde training geblesseerd. Misschien kijken ze eerder naar spelers op de Europese velden, maar ik hoop dat ik een kans krijg. Ik ken Ramzi ook persoonlijk en sprak hem toevallig laatst nog toen hij met Jong PSV tegen Willem II speelde. Hij heeft ook bij Umm-Salal gespeeld en heeft hier ook een goed woordje voor me gedaan. Hij is gewoon een topgozer en het zou natuurlijk prachtig zijn om het WK mee te maken. Ook als er iemand uitvalt, kunnen ze me altijd bellen. Ik ben hier toch, haha.’

En zo niet, ga je dan wedstrijden als supporter meepakken?

‘Ja, ik heb al een ticket weten te bemachtigen voor een wedstrijd van Marokko. Als ik er niet als speler bij ben, dan in ieder geval als supporter. Bij de volgende loting probeer ik ook voor de andere wedstrijden nog kaartjes te krijgen. Misschien kan ik ook nog naar potjes van Oranje en andere landen, maar het is best wel lastig om aan tickets te komen.’

Zien we je ooit nog terug in de Eredivisie? Of zit je daar voorlopig wel goed?

‘Ik heb het hier nu ontzettend naar mijn zin en zou hier graag langer willen blijven. Ik ben heel erg close met mijn familie en ging bij Willem II regelmatig op en neer naar mijn dorpje Tegelen. Veel van mijn familie woont daar dichtbij elkaar. Het huis van mijn opa en oma is vaak de centrale plek. Daar kwam ik voorheen eigenlijk iedere dag samen met mijn familie. In één straat in Tegelen wonen in drie verschillende huizen twee tantes en een oom van me. Als ik in die straat was, zag ik iedereen daar. Ik ben hier pas net, dus tot nu toe gaat het nog goed zonder familie. We bellen iedere dag en soms zitten we met acht mensen in een videogesprek. Het gemis van mijn familie gaat een belangrijke factor zijn, maar ik hoop dat mijn avontuur nog lang gaat duren.’

Door Dave Aalbers